“Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyinin xəttilə şəhid ailələri üçün rayonlarda tikilən ev növbəsinə durmuşam. Özü də 2011-ci ilin aprelindən. Əvvəlcə növbəyə durmağım üçün Şəki şəhər İcra Hakimiyyəti Aparatında məni 8 ay süründürməçiliyə saldılar. Dedilər, filan sənədləri toplayıb, gətirməlisən. Sonra isə Bakıya gedib Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyində mənzil qeydiyyatına alınmalısan. Hamısını etdim, ancaq işim bugünədək həll edilməyib. Məmurlar tərəfindən süründürməçiliyə salınmışam”. DİA.AZ-ın məlumatına görə, Şəkinin Aşağı Göynük kəndində yaşayan və oğlunu müharibədə itirən Məfkurə Əbdürəhimova belə deyir.
Onun oğlu Faiq Məmmədəli oğlu Əbdürəhimovdur. Ana deyir ki, ehtiyacı olmasa “şəhid ailəsi” imtiyazından istifadə etməzdi. Deyərdi, “qoy imkanı olmayanlar alsın o evi”. Ancaq ehtiyacı var: “Oğlumu bu vətən uğrunda itirmişəm. İndi göstərilən bu münasibət ciyərimi dağlayır, məni yandırır. Üstəlik, Şəkinin icra başçısının 1-ci müavini Həsən Həsənov mərhum həyat yoldaşım Məmmədəli ilə əmiuşağı olub. 2011-ci ildə çox get-gəldən sonra məni minnətlə mənzil qeydiyyatına aldılar. İcra Hakimiyyətinin Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyinə 2014-cü ilin 21 iyununda yazdığı məktuba əlavə edilmiş siyahıda mənim adım şəhid ailələri arasında 11-cidir. Amma nə olsun. 9 ildir gözləyirik. Hələ də mənzil növbəmiz çatmır”.
Ana bildirir ki, nazirlik 2005-ci ildən indiyədək şəhid ailələri və Qarabağ əlilləri üçün 6 çoxmənzilli bina tikib istifadəyə verib. Ancaq nədənsə o qədər mənzilin içindən biri onların payına düşməyib: “Deyilənlərə görə dövlət hesabına şəhid ailələri üçün tikilib istifadəyə verilmiş həmin mənzillərin əksəriyyəti saxta əlilliyi olan və olmayan kənar şəxslərə paylanıb. Bizim kimilər qalıb kənarda. Məncə, bu faktları yerində araşdırmaq o qədər də çətin olmamalıdır. Çünki Şəki rayonundan olan mənim kimi şəhid ailələrinin heç yarısı mənzillə təmin olunmayıb”.
Məfkurə Əbdürəhimova 5 oğul, 3 qız anasıdır. Deyir, Faiq ən böyük oğlu olub. Bu gün o, çətin durumda yaşayır. Ehtiyacı var deyə, ev növbəsinə yazılıb. İllərdir ev alacağı günün ümidi ilə yaşayır: “Şəhid ailəsi kimi 1994-cü ildən bu günədək dövlətdən heç nə almamışıq. Nə bir ev, nə bir torpaq sahəsi, nə avtomobil, nə maddi yardım. Dəfələrlə qəbullarında olmağıma baxmayaraq, övladlarımdan hər hansı birini işlə təmin etməyiblər. Həddən artıq kasıb vəziyyətdə yaşasaq da, tez-tez dövlət idarələrindən nə isə istəməyi, qapılar döyməyi qürurumuza sığışdırmamışıq. 1994-cü ilə qədər uçuq-sökük bir daxmada 8 uşağı böyütmüşəm. Böyük oğlum Faiqi də bu evdən həm iki illik Almaniyada hərbi xidmətə, həm də 1992-ci ildən Qarabağ müharibəsinə yola salmışam. O, cəbhəyə getməmişdən əvvəl Gürgcüstana gedib, orada muzdla işləyib, həyətimizdə daşdan ev tikmək istəyirdi. Heyf ki, 1994-cü ildə onun tikdiyi, lakin başa çatdıra bilmədiyi yarımçıq evin daş divarları arasına onun tabutu “qonaq” oldu”.
Ana deyir ki, düzdür, sonralar oğluna görə bayramlarda kolxozdan evlərinə bir-iki dəfə pay göndərilsə də, qəbul etməyib, geri qaytarıblar: “Amma ailəmizə ən çox təsir edən bu oldu ki, hazırda oğlum Sadiqin 4 nəfərlik ailəsilə və 36 yaşlı subay oğlum Həzi ilə 28 kvadratlıq həyət evində, çətinliklə, birtəhər yaşayırıq. İmkansızlıqdan kiçik oğlum Həziyə mənzili olmadığından toy edə bilmirəm. Nə qədər gözləmək olar? Axı şəhid oğlum Faiq adi əsgər olmayıb. O, təsadüfi düşmən gülləsindən şəhid olmayıb. 1992-ci ilin sentyabrından 1994-cü ilin yanvarın 27-dək peşəkar hərbçi kimi könüllü olaraq döyüşlərin ən qızğın yerlərində olub. 1993-cü ildə Zəngilan cəbhəsində Daxili Qoşunlar batalyonunun peşəkar döyüşçüsü olmaqla yanaşı, tibb və maliyyə xidməti rəhbəri vəzifələrini icra edən baş çavuş “Şəkili Faiq” kimi tanınan oğlumun başına niyə ermənilər 3 milyon rubl pul qoymuşdu? Cavabını şəhid oğlumun döyüş yoldaşları belə izah edirdilər ki, Zəngilanın son gününə qədər Faiqin batalyonu, artilleriya alayının döyüşçülərilə birlikdə düşmənin müzdlululardan ibarət peşəkarlarının bütün sərhədboyu hücumlarının qarşısını alıb və düşmən hər hücumdan sonra xeyli canlı qüvvə itirərək geri çəkilmək zorunda qalıb. Rəhmətlik oğlum əvvəllər Almaniyada hərbi xidmətdə olmuş və peşəkar bir hərbçi kimi Qarabağ döyüşlərinin ən qızğın yerlərində iştirak etmişdi”.
Məfkurə Əbdürəhimova deyir ki, oğlu Füzuli rayonu istiqamətində gedən döyüşlərdə də iştirak edib. Horadiz qəsəbəsi və 22 kəndin erməni-rus birləşmələrindən azad olunmasında polkovnik Fətulla Hüseynovun komandanlığı altında yaxından iştirak edib: “Elə vətəni uğrunda da şəhid olub. 1994-cü il yanvarın 28-də ata yurdu olan Aşağı Göynükdə dəfn edilib”.
Sonda Məfkurə Əbdürəhimova Prezident İlham Əliyevə, Baş nazir Əli Əsədova, I Vitse-prezident Mehriban Əliyevaya, Heydər Əliyev Fondunun vitse-prezidenti Leyla Əliyevaya, Əmək və əhalinin sosial müdafiəsi naziri Sahil Babayevə, Ombudsman Aparatına, Ailə, Qadın və Uşaq problemləri üzrə Dövlət Komitəsinə müraciət edir. Deyir, Qarabağ müharibəsində döyüşən və həlak olan oğulun geridə qalan ailəsi 1994-cü ilədək ağac və qamışdan tikilmiş bir otaqlı daxmada şəraitsiz formada yaşayıb, amma kimsəyə əl açmayıb: “Hazırda 73 yaşım var. Xəstəyəm. Artıq dözə bilmədiyim üçün bunları bölüşürəm. Bizə kömək edin. Sizdən çox xahiş edirəm ki, 36 yaşlı oğlum Həzini evləndirmək üçün bir şəhid ailəsi olaraq evlə təmin olunmağımıza köməklik göstərin”.