İKİ MÜHARİBƏNİN QƏHRƏMAN HƏKİMİ
Həm Birinci, həm də İkinci Qarabağ müharibəsi zamanı ön cəbhədə fədakarlıq göstərmiş həkimlərdən biri “City Hospital”ın baş həkimi, travmatoloq Bayram Qorçiyevdir.
Tibb elmləri namizədi Qorçiyev Bayram Mahmud oğlu 1980 - ci ildə Azərbaycan Tibb Universitetini bitirmişdir.
1980-1991-ci illər ərzində Moskva Mərkəzi Travmatologiya - Ortopediya Elmi tədqiqat İnstitutunda çalışmışdır. Kliniki ordinaturanı və Aspiranturanı bititmişdir, Baş elmi işci vəzifəsində çalışmış, Tibb Elmləri Namizədi alimlik dərəcəsini almışdır.
Uşaqlarda dirsək oynağının çıxıqları, sınıqları, anadangəlmə bud çıxığı, pertes xəstəliyi, uşaq serebral iflici xəstələrinin operativ müalicəsi haqqında elmi əsərləri çap olunmuşdur (Rusiya Ferderasiyasın və Avropada).
1991- ci ildən Bakıda çalışır. 2 il Azərbaycan Tibb Universitətinin Travmatologiya - Ortopediya kafedrasında assistent vəzifəsində işləmişdir.
Birinci Qarabağ müharibəsi zamanı 1993-1994 cü illərdə Hərbi Hospitalda yaralılara yüksək ixtisaslaşdırılmış tibbi yardım göstərmişdir.
2004-cü ildən City Hospital özəl xəstəxanasında çalışır, baş həkimdir.
Müalicə etdiyi xəstəliklər: travmalar və travmalardan sonra inkişaf edən sindromların (sınıqlar, oloq - yeni doğulmuş uşaqlar üzrə mütəxəssis, sümük - əzələ sistemi xəstəlikləri) yastıpəncəlik, əyriboyunluq, oynaq xəstəlikləri və patologiyaları, skolioz, ətrafların deformasiyaları və s.
Həkim Qorçiyev 44 günlük Vətən müharibəsinin ilk günündən yaralı əsgərlərimizə xidmət göstərib. Ön cəbhədə həkim kimi göstərdiyim xidmətlərə görə Milli Məclis, həmçinin Müdafiə Nazirliyi tərəfindən fəxri fərmanla təltif olunmuşam. Mətbuata verdiyi müsahibədə Şanlı Qələbəmizlə nəticələnən müharibənin dəhşətli günlərini belə xatırlayır:
“Sentyabrın 27-dən etibarən hərbi hospitalda xidmətə başladım. Müharibənin elə ilk günlərindən çox sayda yaralılar gətirilirdi. Onlardan kimisinin əli, kimisinin ayağı, kimisinin isə bir çox ətrafı kəsilmişdi, ya gözləri kor olmuşdu, ya da kəllə və ya daxili orqanlarının travmaları, sümüklərin, oynaqların, damarların zədələnməsi var idi. Dərhal işə keçib birbaşa ixtisaslı həkim yardımı göstərirdik. İlk günlərdə hospitalda o qədər də böyük qüvvə yox idi. Lakin buna baxmayaraq, personalımızın öz gücünə avadanlıqlar, aparatlar aldıq. Bir günə 20-25 əməliyyat edirdik.
Lakin bir qədər sonra hospital yaralılarla doldu, bu zaman biz artıq yaralıları Yeni klinikaya köçürməyə başladıq. Yeni klinikada isə avadanlıqlar var idi, lakin kollektiv yox idi. Buna görə biz kollektiv olaraq ora köçdük və bir gündə təxminən 140-150 əsgərə yardım etməyə başladıq.
Bir müddət keçdikdən sonra isə gördük ki, əsas yaralılar ön cəbhədən gəlir və burada müəyyən çatışmazlıqlar yaranır. Çatışmazlıq ondan ibarət idi ki, yaralılar hospitala gələnə qədər yolda bir çox problemlər yaşayırdılar. Məsələn, şqutun uzun müddət qalması nəticəsində yarada qanqrena yaranırdı və əsgər qan itirmədən ölürdü. Və yaxud yaralar çox çirkli olduğundan orqanizmdə zəhərlənmə yaradırdı və yaralılarda ağır fəsadlar baş verirdi. Ona görə də kollektiv olaraq sözü bir yerə qoyaraq, birbaşa ön cəbhəyə yollandıq.
Bundan sonra ön cəbhədə yerləşən Füzuli Diaqnostika Mərkəzində yaşadıq. Təxminən oktyabrın 23-24-dən artıq həmin xəstəxanada xidmət göstərməyə başladıq. Bizi ora heç kəs məcburən aparmamışdı, tam öz istəyimizlə getmişdik.
İntensiv döyüşlər gedən Şuşa ətrafından, Zəngilandan xeyli yaralılar gətirilirdi. Biz bacardığımız nə var idisə, onu etməyə çalışırdıq. Nəticədə əsgərlər arasında qan itirmədən və digər səbəblərdən ölüm kəskin azalmağa başladı. Həqiqətən də müharibə dövründə ön cəbhədə olan tibbi personalın əməyi danılmazdır.
Əsgərlər ağır yaralı olsalar da, hər zaman əhval-ruhiyyələri yüksək olub. Təsəvvür edin, əsgərlərimizin kimisinin əli, kimisinin ayağı kəsilsə də, ağır travmalar yaşasalar da çox yüksək əhval-ruhiyyədə idilər. Heç bir vaxt onların arasında ağlayan, qorxan əsgər görmədim. Əsgərlərimiz deyəndə ki, “Şuşadan, Şuşa ətrafından gəlirəm”, bu bizə də böyük ruh yüksəkliyi gətirirdi...
Mən 1992-ci ildə I Qarabağ savaşında da həkim kimi iştirak etmişəm. O vaxt yaralılar az idi və bu cür deyildilər, bunlar tam başqa zədələr idi. Döyüşdə istifadə olunan silahlar dəyişirsə, əsgərlərin yaraları da dəyişir. 90-cı illərdə daha çox güllə yaraları idi. Bu dəfə hərçilərimiz çox ağır xəsarətlər, güclü travmalar almışdılar. Ən çox bizi sarsıdan, tələfata, ölümə səbəb olan isə mina yaraları idi. Düşmən hər tərəfi minalamışdı.
Beləliklə, 1992-ci ildən 28 il sonra yenə də hərbi həkim kimi xidmət göstərdim. Amma bu dəfə başqa əhval-ruhiyyə, baxış ilə.
Mən birinci olaraq bunu özüm üçün etmişəm. 100-1000 il yaşamırıq ki. Ömrümüzə bir dəfə şans düşür ki, əsgərlərimizə öz xidməti töhfəmizi verək.
Həmin vaxt həkimlərimizə də deyirdim ki, “siz deməyin ki, müharibə 5-10 il çəkəcək və bu müddət ərzində 4-5 dəfə gəlib müharibə üçün öz borcunuzu verəcəksiz. Müharibə 1 ay, 1 il də çəkə bilər. Bu müddət ərzində çalışın ki, vətənə öz vicdani borcunuzu verəsiniz”. Həqiqətən də bütün həkimlər bunu etdilər